Sosnowiórki Czerwone

Królestwo:	zwierzęta
Typ:	strunowce
Podtyp:	kręgowce
Gromada:	ssaki
Podgromada:	ssaki żyworodne
Ifragromada:	łożyskowce
Rząd:	gryzonie
Rodzina:	wiewiórkowate
Rodzaj:	Tamiasciurus
Gatunek:	Tamiasciurus hudsonicus (Wiewiórka czerwona, wiewiórka hudsona, wiewiórka kanadyjska, sosnowiórka czerwona)

 

O hudsonach 

 

Prowadzą dzienny tryb życia, ale jeśli przebywają w pokoju gdzie długo przesiadujemy nocą często również wtedy wykazują aktywność. 
Gatunek nadrzewny.
W naturze żyją samotnie. Ich terytoria zajmują 2400m² - 48000m². W warunkach domowych często akceptują towarzystwo i utrzymywanie dwójki wiewiórek jest możliwe przy zapewnieniu odpowiednio dużej woliery. 
Umaszczenie to przeważnie czerwonawy grzbiet i ogon oraz biały/kremowy brzuch. 
Żyją 5-10 lat. Długość ciała wraz z ogonem wynosi 27-40cm. Ważą średnio 200-360g. 
Nie posiadają worków policzkowych. Długi i puszysty ogon spełnia istotną rolę w utrzymaniu równowagi. Linieją dwa razy w roku, sierść na ogonie zmieniają raz w roku. 
Mają bardzo dobrze rozwinięte i ostre zmysły słuchu, wzroku i węchu. Moje wykazują słabość do intensywnych kolorów. Kochają i kradną spinacze do prania, gumki i spinki do włosów, wszelkie wstążeczki i inne kolorowe i atrakcyjne dla nich rzeczy. Zwykle łup można znaleźć w wolierze, ale czasem nie nadaje się już do użytku :)
Są inteligentne, niezbyt bojaźliwe. Reagują na imię, na psik -kiedy rozrabiają oraz na cmokanie -kiedy chce je zawołać. Bywają uparte i kiedy chce im "zepsuć zabawę" potrafią odpychać łapkami moje dłonie. Na pewno mogą ugryźć -jak każdy przestraszony zwierzak, ale jeszcze tego nie doświadczyłam. Chętnie wspinają się po firanach/zasłonach. Lubią wygrzewać się w ciepłych promieniach słońca na parapecie.
Gatunek gadatliwy, wydają szereg różnych odgłosów: popiskiwanie, warczenie, skrzeczenie, buczenie. 

 

Mieszkanko dla hudsona

 

Najlepiej sprawdza się woliera, ponieważ ciężko znaleźć odpowiednio dużą klatkę. Im większa -tym lepsza. Wiewiórki te mają olbrzymie zapotrzebowanie na ruch. Za absolutne minimum uważam zbiornik hodowlany o powierzchni 150*100*50cm -dla jednego osobnika. Należy go ustawić w miejscu spokojnym, nienarażonym na przeciągi.

Wiewiórek nie trzeba dogrzewać. Zwierzęta doskonale czują się w temperaturze pokojowej i świetnie radzą sobie nawet w zewnętrznych wolierach. Przy niskich temperaturach są mniej aktywne, ale rzadko zdarza się, żeby nie wyszły przynajmniej raz dziennie.

Najważniejszym elementem wystroju są grube, stabilne gałęzie, po których chętnie biegają (np. jabłoń, brzoza, grusza). Jeśli nie zapewnimy im rozrywki i gałązek z korą, którą mogą obgryzać -możemy być pewni, że zaokrąglą wszystkie półki. Są w stanie przegryźć metalową, zgrzewaną siatkę o oczkach 8mm*8mm w kilka godzin (jeśli jest kiepskiej jakości), dlatego przy budowie zbiornika nie warto oszczędzać na materiałach i zakupić solidną siatkę. Nie może zabraknąć domków i kryjówek. Jako domek doskonale sprawdzają się duże budki lęgowe dla ptaków (czasem trzeba powiększyć wejście). Warto zamontować dużą ilość półeczek oraz drabinki, które zwiększą powierzchnię użytkową zbiornika.

Można zapewnić wiewiórce kołowrotek -zwykle chętnie korzystają z tego typu urządzeń. 

 

Żywienie

 

Są wszystkożerne. Ich pokarm w głównej mierze stanowią nasiona i ziarna.

Podstawą diety w warunkach domowych są wysokiej jakości mieszanki ziaren lub granulaty dla gryzoni. 

Konieczne jest dostarczenie białka zwierzęcego. W tym celu podajemy owady, jajka lub suchą karmę dla kota/psa (wyłącznie najlepszej jakości, bez barwników).

Zwierze powinno mieć dostęp do kostki wapiennej. 
Nie podajemy: mleka i produktów mlecznych, gotowanego makaronu i ryżu, mięsa wołowego i wieprzowego, pestek brzoskwiń, śliwek itp.

Gryzoniom zęby rosną całe życie i muszą je ścierać, dlatego warto podawać im dodatkowo suchy chleb, orzechy w łupinach, itp.
Powinny mieć stały dostęp do jedzenia i świeżej wody.
W okresie jesienno-zimowym należy podawać nieco większe ilości pokarmu, ponieważ gromadzą zapasy.

 

Zakup hudsonka

 

Decydując się na zakup wiewiórki czerwonej, nie należy działać zbyt pochopnie. 
Najlepiej szukać malucha z domowej hodowli, którego łatwiej i szybciej będzie można oswoić.  

Nie warto kierować się wyłącznie ceną.

Zwierzęta w wyjątkowo niskich cenach oferują zwykle “rozmnażalnie” lub handlarze. W takich miejscach nie liczy się zdrowie i dobro zwierząt lecz wyłącznie zyski. Zwierzęta mieszkają w kiepskich warunkach, bywają okaleczone (nie mają np uszu, części ogonka), są nieodpowiednio żywione, często rozmnażane w pokrewieństwie, chore lub narażone na choroby i niemal zawsze bardzo zarobaczone. Zdarzają się również okazje typu: wyjeżdżam, znudził się, nie mam czasu. Decydując się na skorzystanie z takiej “okazji” musisz zachować ostrożność i liczyć się z tym, że: zwierzak może być “po przejściach”, zaniedbany, dziki, chory, w niewiadomym wieku.

Nie jest to oczywiście regułą. Tak po prostu bywa najczęściej.

Odradzam zwierzęta z giełd i sklepów zoologicznych, ponieważ często są z nimi problemy natury zdrowotnej, emocjonalnej.

Zakup wiewióra droższego, czy w wygórowanej cenie, również nie daje gwarancji na to, że trafisz na zwierzaka zdrowego i oswojonego.

Co zatem należy zrobić?
Przede wszystkim kierować się zdrowym rozsądkiem.

Unikać handlarzy i hodowli masowych,  którzy są nastawieni na ilość nie jakość oferowanych zwierząt (wiewiórki z takich miejsc często ciężko lub w ogóle się nie oswajają).

Szukać zwierzaka ze sprawdzonej, polecanej, dobrej hodowli.

Jeśli sprzedający nie wzbudza Twojego zaufania -nie kupuj.

Staraj się wypytywać hodowcę o szczegóły: ile ma wiewiórek, czy występowały jakieś choroby w hodowli, kiedy wiewiór się urodził, ile było maluchów, czy jest przyzwyczajony do kontaktu z człowiekiem, co je najchętniej, itp. Każdy dobry hodowca powinien bez problemu odpowiedzieć Ci na te pytania.

 

W nowym domku

 

Kiedy już zakupisz wiewiórkę należy dać jej czas na aklimatyzację.

Niektóre przyzwyczajają się bardzo szybko, inne potrzebują nawet kilku miesięcy Nie należy od razu stresować malucha wyciągając go na siłę, bo możemy go do siebie zrazić. Zdenerwowany może gryźć, rzucić się do ucieczki i zrobić sobie krzywdę. Dobrym pomysłem jest ustawienie woliery/klatki w miejscu, w którym często przebywamy (jeśli jest to spokojne miejsce). Kiedy zacznie coraz pewniej poruszać się po swoim mieszkanku i wychodzić z domku w Waszej obecności, możecie podawać smakołyki z ręki, pozwalać na chodzenie po dłoni i powoli budować zaufanie. Po jakimś czasie można zwierzaka wypuścić, żeby pobiegał i zwiedził okolice. Najlepiej zaczynać od niewielkich powierzchni (np jeden pokój). Trzeba zabezpieczyć wszystkie zakamarki i koniecznie zamknąć okno.

Należy unikać gwałtownych ruchów, które mogą wystraszyć wiewiórę i zachowywać się spokojnie. To dobry czas na obserwację pupila i przystąpienie do “przekupstwa”. Przysmaki podawane z ręki lub podkładane pod pyszczek sprawdzają się znakomicie, przekonując wiewiórkę do nowych opiekunów. Chyba wszystkie wiewiórki są bardzo łakome, dlatego doskonale sprawdza się zasada: "przez żołądek do serca".
Warto pomyśleć o “pułapce”, na wypadek gdyby nie chciała wracać do woliery/klatki. Dobrze sprawdza się np niewielkie wiadereczko z otworem w pokrywce. W środku umieszczamy ulubiony przysmak (nie podawany jeszcze w tym dniu) i czekamy aż wiewiórka się na niego skusi. Kiedy wejdzie do środka -zakrywamy szybko otwór i przenosimy pupila do woliery/klatki. Oswojone same wracają do siebie, można je do tego zachęcić np wsypując do klatki przysmaki. Z czasem zwierzak przestanie się bać i obdarzy Was zaufaniem. Zacznie pozwalać na coraz więcej i przyniesie Wam wiele radości. Jeśli zwierzak był oswajany w hodowli ten proces powinien przebiegać szybciej.